Heb je ook van die ouders op school, die van de ene op de andere leerkracht worden overgedragen als een lastige ouder? Die een erfenis met zich meedragen als een doorgaande lijn door de schoolcarrière van hun kind? Dan is het hoog tijd om dat patroon te doorbreken, in ieders belang. En in de eerste plaats in het belang van het kind zelf.

Negatieve beelden resoneren
Daarvoor mogen wij in de eerste plaats compassie hebben met docenten en leerkrachten. Het is volstrekt begrijpelijk dat negatieve beeldvorming ontstaat. Je doet je werk met passie en als je daarin gefrustreerd raakt, heb je het nodig om dat te ventileren. Je wilt ook de bevestiging dat het niet aan jou ligt. Van je collega’s kan je meestal alle begrip verwachten. In zo’n omgeving gaan klachten evenwel resoneren. Door de aandacht voor de negativiteit wordt de beleving versterkt en wordt je bevestigd in je oordeel: zie je wel, het is gewoon een lastige ouder.

En gaan een voorspelbaar leven leiden
De beeldvorming van bepaalde ouders wordt door het delen van ervaringen overgedragen op collega’s. Op basis daarvan kunnen bij hen negatieve verwachtingen ontstaan over de uitkomst van gesprekken in het daaropvolgende jaar: “O, o… daar heb je haar weer. Ze zal wel weer wat te zeuren hebben.” De kans is groot dat nauwelijks gehoord wordt waar het de ouder echt om te doen is, waardoor die alle reden heeft om erop terug te komen. En zo ontstaat een patroon waarin de ontstane beelden steeds worden bevestigd. De verwachting waarmee je het gesprek in stapt, is voorspellend voor de uitkomst.

Wat als wij dat eens omdraaien?
Met een positieve verwachting, zal je eerder positieve uitkomsten krijgen. Hoe sterker je erin geloofd, hoe groter de kans dat het werkelijkheid wordt. Wat zou er gebeuren als docenten en leerkrachten een heilig geloof hebben in de beste intenties van ouders? Als zij ervan overtuigd zijn dat zij altijd een serieus en interessant punt hebben? Dat lastig gedrag alles zegt over hun onvervulde behoeften en niets over jou? Dan ga je op een andere manier interacteren, op een manier die ouders de kans geeft om constructief bij te dragen.

Dan kan je erop vertrouwen dat je er samen uit komt
Naar mijn ervaring zijn de meeste docenten en leerkrachten behoorlijk sociaal vaardig. Als zij een gesprek met ouders in stappen met de houding “Wij komen er samen wel uit”, dan komen zij meestal tot een goede samenwerking. Want daarmee spreek je niet alleen vertrouwen uit in de ander, maar ook in je eigen kunnen. Dat geeft de rust voor het stellen van vragen en het vinden van oplossingen.

En heb je een stevige basis
Want een dergelijke gesprekshouding is de start. Het is de mindset waarmee je het gesprek aan gaat. Als je vervolgens in oudergesprekken waarderend gaat onderzoeken, ga je echt het beste uit de samenwerking halen. Wil je dat zelf eens ervaren? Kom dan naar het Event “Waarderende Oudergesprekken. Samen het beste voor het kind.”