Op 25 mei kwam er het OESO-rapport uit “Review of National Policies for Education: Netherlands 2016” Een van de conclusies was dat het belang van goede schoolleiders groot is, maar dat dit onvoldoende wordt onderkent. Er worden de nodige aanbevelingen gedaan die allemaal liggen op het niveau van de bovenstroom: standaarden, structuren, programma’s en trajecten. Maar wat is er nodig in de onderstroom, in de mindset van de schoolleider zelf? Onderken jij zelf wel hoe belangrijk jij bent?

Harde werkers
Ik mag zeggen dat ik de nodige schoolleiders ken. Stuk voor stuk zijn het mensen met hart voor de school, liefde voor de kinderen en passie voor het onderwijs. Zij hebben ambities voor hun school en hebben oog voor de noden van leerkrachten en leerlingen. Daarbovenop komen nog de externe contacten, de bovenschoolse zaken en de verantwoording. Kortom, het zijn allemaal harde werkers die het verschil willen maken voor leerlingen en leerkrachten.

Ten koste van…?
Daarbij verzaken zij niet. Ze nemen hun verantwoordelijkheid hoog op. De meesten gaan maar door, ook als ze moe zijn, als ze het zat zijn of als ze het even niet meer zien zitten. Want, je kan de leerlingen en leerkrachten toch niet in de steek laten? Natuurlijk is dat volkomen begrijpelijk. Aan de andere kant heb ik ook de nodige schoolleiders overspannen of burn-out zien raken, met hun hoge arbeidsethos als drijvende motor. Als je doorwerkt tot het niet meer gaat, krijg je dan niet juist wat je wilde vermijden: anderen in de steek laten?

Wat is nu belangrijker?
Als je in het vliegtuig zit krijgen we altijd een instructie van de stewardessen. Instructies voor noodgevallen die gelukkig zelden voorkomen. Toch is het geweldig dat zij dit iedere keer doen, omdat je bewust wordt gemaakt van wat echt belangrijk is in geval van nood. Vooral de instructie wat je moet doen als de luchtdruk wegvalt en de zuurstofkapjes uit het plafond komen zetten vind ik uitermate nuttig: zet eerst zelf een kapje op en help daarna je kind. Instinctief zou je het namelijk precies andersom doen als ouder: eerst je kind redden. Net als die schoolleider, die vooral bezig is met wat leerkrachten en leerlingen nodig hebben en daarbij niet aan zichzelf denkt.

Jij bent belangrijker!
Juist omdat anderen van jou afhankelijk zijn, juist omdat jij er altijd moet staan als rots in de branding en men op jou moet kunnen terugvallen, is het nodig dat je eerst jezelf redt. Zorg dat je zelf aan het zuurstof ligt, dat je ‘voeding’ krijgt, zodat je anderen kan helpen. Als schoolleiders zichzelf blijven wegcijferen, gaat geen standaard, structuur of programma helpen. Als schoolleiders zichzelf op de eerste plaats zetten en daarom kiezen voor investering in veerkracht, in hun eigen APK en professionalisering, dan gaat het zoden aan de dijk zetten. Dan kan jij de leider zijn die staat en blijft staan.

Mocht je na dit betoog ervan overtuigd zijn dat het eens tijd wordt om te investeren in je eigen veerkracht en professionele voeding, dan ontmoet ik je graag bij de Mini Retraite op 11 en 12 juli a.s.

Wil je reageren op deze blog? Laat je reactie dan hieronder achter.