“Succes als magisch realisme”
Onlangs had ik een intakegesprek met een coachingskandidaat. Het werk bezorgt haar op dit moment een hoop stress. Ze pakt van alles aan, ook omdat zij het leuk vindt en graag belangrijk wil zijn. Maar de lol in haar werk begint nu onder druk te staan. Het bijzondere is dat zij aan de ene kant heel succesvol is en aan de andere kant heel onzeker. Gaandeweg het gesprek realiseerde ik mij dat succes voor haar iets magisch is.
Het succes reeg zich aaneen
De coachee was ooit begonnen als stagiair bij het bedrijf waar zij nu werkt. Die stage duurde al langer dan afgesproken, omdat zij het zo leuk vond. Nadat zij haar school had afgemaakt, is zij door het bedrijf gevraagd om bij hen te komen werken. Blijkbaar zagen zij potentieel in haar. Die belofte werd ook zeker vervuld. Zij groeide snel door van de ene naar de andere functie met een steeds grotere verantwoordelijkheid. Omdat zij graag belangrijk wil zijn en gezien wil worden, was dat voor haar fantastisch.
En maakte haar onzeker
De uitdagingen werden steeds groter. Iedere keer wist zij het weer voor elkaar te krijgen. Toch maakte haar dat ook onzeker. Want hoe groter de uitdaging, hoe groter het risico dat het ook mis kan gaan. Als je weet waar je bij jezelf op kan vertrouwen, is dat niet zo’n grote gok. Doch voor haar was dat juist het grote onbekende. Zij had geen idee wat haar succesvol maakte. Dan begint het ‘imposter syndroom’ te groeien. Dan ben je bang om ontmaskerd te worden: stel je voor dat ze erachter komen dat ik eigenlijk maar wat doe en het helemaal niet kan. Tegelijkertijd stond die onzekerheid haar niet in de weg om ‘ja’ te zeggen tegen iedere nieuwe kans om zichzelf te bewijzen. Succes werkt verslavend. Als je het hebt wil je er meer van. En zoals bij iedere verslaving is dat niet gezond.
Succes was iets magisch
De crux bleek dus dat succes voor haar iets magisch was. Het ontstond uit het niets en zij had zelf geen enkel idee wat maakte dat het haar steeds weer lukte. Terwijl het toch echt iets moest zijn wat zij deed, want zij vroeg anderen nooit om hulp. Hulp zag zij als een zwaktebod. Dan moet je toegeven dat je iets niet kan. Zij stond geen moment stil bij wat zij blijkbaar al wel kon. Wat haar kwaliteiten zijn. Wat maakte dat zij steeds weer belangrijke klussen kreeg? Wat zag men in haar?
Succes is juist heel realistisch
Als je succes niet onderzoekt, blijft het ook iets magisch. Daarom staan we in de coaching daarbij stil. Wat maakt dat het lukte? Wat heeft zij gedaan dat geholpen heeft? Waar zit haar kracht? Dat ze nu voelt dat het mis dreigt te gaan met haar plezier en de grip op haar belastbaarheid is juist een mooie kans. Dat maakt dat we situaties kunnen vergelijken en weer terug kunnen halen waar de lol in haar werk zit en wat maakt dat zij het juist op haar beste momenten aan kan. Dan wordt succes iets realistisch. Natuurlijk heb je het nooit helemaal in de hand. Het gaat erom dat je weet wat je wel in de hand hebt.
Als je het onderzoekt wordt het iets magisch realistisch
Iedereen heeft zo zijn eigen toverstaf voor succes. Als je steeds blijft onderzoeken hoe die werkt, is juist het mooie dat je zekerder wordt van je eigen kwaliteiten en daardoor uitdagingen durft aan te gaan. Zo weet je dat het realistisch is dat je het tot een succes kan brengen. Daarnaast maakt dat je ook sterker om echte keuzes te maken. Zodat jij kiest waar je voor gaat, in plaats dat er voor jou gekozen wordt. Bovendien zorgt het steeds weer evalueren van hoogtepunten dat je je blijft verwonderen over je kwaliteiten en de impact die dat heeft. Dat went nooit. Dat blijft iets magisch houden. Hoe gaaf is dat.
Wil je reageren op dit blog? Laat je reactie dan hieronder achter.
Deel deze pagina met je netwerk: